А какой на вакабе, надо сказать, красивый еврейский шрифт, не бездушевная канцелярщина, а такой, от которого таки веет атмосферой йидише щтэтэлэс:
אין דעם כּישוף־װאַלד אַ מאָל איז געװען אַ שרעטעלע אַ קלײנס גליק. ס׳איז שטילינקערהײט דורכגעגעקראָכן אין די הײַזקעס פֿון זײַנע עלטערע ברידער – די שרעטלעך, און דאָס לעבן פֿון זײ איז געװאָרן נאָך זאָרגלאָזיקער און פֿרײדיקער. דאָס שרעטעלע גליק איז געװען זײער אַ קלײנס, אַז ס׳איז מיגלעך געװען ניט באַמערקן אים, נאָר איז שטענדיק פּאָפּאַדיעט דאָרטן, װוּ ס׳האָבן זיך גענײטיקט אין אים. ס׳גלאַװנע, ניט צו פֿאַרמאַכן די טיר פֿאַר אים און ניט אַרױסצוטרײַבן.
אײן מאָל האָט אױסגעבראָכן אַ גרױס געװיטער. ס׳האָבן זיך דערשראָקן די שרעטלעך, זײ האָבן זיך באַהאַלטן אין זײערע הײַזקעס, פֿאַרמאַכט די טירן אױף קליאַמקעס. און דאָס שרעטעלע גליק איז געבליבן זיצן זיך אױף דער לאָנקע. ס׳האָט זיך געפּרוּװט אַ קלאַפּ טאָן צו זײַנע ברידער, אָבער האָבן געעפֿנט אים. ס׳האָבן זיך דערשראָקן, װײַל האָבן ניט געגלײבט דעם קלאַפּ אין זײערע טירן. דאָס שרעטעלע איז געװאָרן טרױעריק און עלנסט. עס האָט געװײנט אַלע לאַנגע נעכט. די גאַנצע צײַט האָט זיך געפּרוּװט געפֿינען אַ מקום־מנוחה. און דער שלאַקסרעגן האָט געגאָסן דרײַ טעג און דרײַ נעכט. און אין פֿערטן טאָג דאָס שרעטעלע האָט באַשלאָסן אַהינצוגײן. װוּ ס׳װעט זיך נײטיקן אין אים, צו געפֿינען דעם, װאָס װעט װיסן װי טײַער צו האַלטן אים און געדענקען פֿון אים.
ס׳איז װײַט געגאַנגען דאָס שרעטעלע גליק. און סוף־כּל־סוף איז די שטאָט! און אױף די גאַסן פֿון דער שטאָט איז אַ געטומל. די אױטאָס יאָגן אױף די װעגן און די מענטשן לױפֿן אַהין־אַהער. אַהין און אַהער ניט אױפֿהערן!
– דאָ, – האָט אַ טראַכט געטאָן דאָס שרעטעלע גליק – דאָ, ס׳נײטיקן זיך אין מיך! װאָס פֿאַר אַלע, די מענטשן, זענען אומגליקלעכע! עס װילט זיך פֿאַרשאַפֿן דעם נחת פֿאַר זײ! פֿאַר אַלע און פֿאַר יעדן!
פּלוצעם, זעט דאָס שרעטעלע, אַז ס׳גײט אַ קלײנע זקניטשקע, אַן אײַנגעהױקערטע זקניטשקע מיט די פֿאַרװײנטע אױגן.
– זי איז די סאַמע אומגליקלעכע אױף דער גאַנצער װעלט – האָט גערעדט צו זיך דאָס שרעטעלע און האָט זיך אַ לאָז געטאָן צו איר.
אָבער ס׳האָט ניט באַװיזן דעריאָגן איר. די זקניטשקע האָט זיך געזעצט אין אױטאָבוס, די טיר האָבן זיך צוגעקלאַפּט ממש פֿאַר גליקן. זי האָט זיך געזעמט און גערעדט צו זיך:
– אַזאַ שיין גליק, אַז כ'האָב באַװיזן זעצן זיך!
צערודערט איז געװאָרן דאָס שרעטעלע גליק, אַז די זקניטשקע האָט אים ניט באַמערקט. און עס איז געגאַנגען װײַטער זוכן דעם, װאָס נײטיקט זיך אין אים. ס׳זעט, שטײט אַ טרױעריקער בחור.
ס׳איז פֿאַראומערט געװאָרן דאָס שרעטעלע גליק. עס איז געקומען אין פּאַרק און האָט זיך געזעצט אױף אַ בענקעלע. דאָס שרעטעלע האָט אָנגעהױבן קוקן אױף די מענטשן, און אַלע גײען פֿאַרבײַ אים. ס׳גײען די פֿאַרטראַכטע און די פֿאַרמרה־שחורהטע. אױף די פּנימער שפּיגלט זיך אָפּ דאָס אומגליקלעכע לעבן. און זײ קערן זיך אָפּ פֿונעם גליק, ס׳לױפֿן פֿאַרבײַ אים, ניט באַמערקנדיק אים.
דאָס שרעטעלע האָט באַשלאָסן צו קומען צוריק אין דעם כּישוף־װאַלד. און מיט אַ מאָל זעט ער, לױפֿט אױף דער סטעזשקע דאָס קלײנע װוּנדערלעכע מײדעלע. עס לױפֿט צו צו דעם שרעטעלע און קוקט אױף אים מיט די ברױנע פֿרײַלעכע אױגן
– װער ביסטו? – האָט בײַ אים געפֿרעגט דאָס שרעטעלע גליק.
– איך בין דײַן גליק! כ׳נײטיק זיך אין דיך. – האָט געענטפֿערט דאָס מײדעלע און גענומען פֿאַר די קלײנינקע הענטעלעך פֿונעם שרעטעלע, און זײ זענען געלאָפֿן װײַטער
